1 listopad – chłodny, jesienny poranek. Odwiedzam moich najbliższych. Wkładam do kamiennych wazonów białe chryzantemowe kule. Na płycie układam własnoręcznie wykonany stroik z gałązek tui i malutkich złocistych różyczek. Na środku zapalam zwyczajny, szklany znicz .Przysiadłam na ławeczce. Jest cisza. Czas na wspomnienia, na rozmowę z moimi najbliższymi. Zawierzam im swoje troski, kłopoty radości i smuteczki. Powoli cmentarz ożywia się. Obok mnie przechodzą znajomi, młodzi, starsi, dzieci, przyjezdni. Słyszę śmiech, pozdrowienia, powitania. Widzę uściski, spojrzenia, klepanie się po plecach. I jeszcze widzę mnóstwo bukietów, tworzących girlandy z egzotycznych, dziwnych, kwiatów i pełne reklamówki zniczy. Znicze są duże, pękate, kolorowe. Sztuczne kwiaty, sztuczne liście i plastikowe znicze. Wszystko to zapełnia płyty nagrobne. Brakuje chyba tylko światełek choinkowych. Wracam do wspomnień. Ten sam listopadowy dzień z przed 40 lat. Cmentarz taki sam, choć mniej grobów, mniej pomników i wielka cisza. Na grobach świerkowe gałązki często ułożone na kształt krzyża, koła lub serca. Pięknie wyglądają wplecione suchatki, gałązki dzikiej róży i pomarańczowych jarzębin. Na środku bukiet z żółtych lub białych chryzantem z gałązkami ostrokrzewu.

Dzisiaj kiedy tak siedzę na cmentarnej ławeczce zadaję sobie pytanie o to czego oczekiwaliby ode mnie moi bliscy zmarli. Czy tych olbrzymich bukietów i mnóstwa zniczy, czy wspomnień ich, nie tylko w tym czasie ale przez cały rok?. Dlatego w dzień "Wszystkich Świętych" przychodzę na grób ze skromnym zniczem i zwyczajnymi kwiatami

Dla mnie to święto jest ważne, bo wtedy ożywają wspomnienia o tych, którzy odeszli, o moich najbliższych zmarłych. W tym dniu zapalenie znicza pamięci na ich grobach to dowód mojej miłości, przyjaźni, dobrych wspomnień. To nie święto kwiatów. To święto głębokiej zadumy nad przemijaniem życia... czas refleksji nad sensem ludzkiego życia.