Gościem czwartkowego (31.03.2016 r.) spotkania integracyjnego był prof. Rafał Kobyłecki, pracownik Wydziału Infrastruktury i Środowiska Katedry Inżynierii Energii Politechniki Częstochowskiej. Już samo określenie miejsca pracy wykładowcy mogło sugerować tematykę poruszaną podczas prelekcji, którą był efekt cieplarniany. Problem ten okazał się być tyleż intrygujący, co - jak się okazało podczas wykładu - dość kontrowersyjny.

Prof. Rafał Kobyłecki przybliżył słuchaczom naszego uniwersytetu zjawisko efektu cieplarnianego i naukowo zmierzył się z faktami i mitami na ten temat. Próbują one bądź zawęzić problem i wskazać jednego winowajcę zjawiska, czyli CO₂, bądź wręcz unikają jasnych odpowiedzi na kluczowe kwestie, które cały czas temat ten wywołuje. Okazuje się, że pytań, które powinny prowadzić do rzetelnej diagnozy i definicji oraz, co najważniejsze, zaradzić efektowi cieplarnianemu, jest sporo. Wykładowca z mocą podkreślał, że raczej nigdy nie będzie można do końca przewidzieć, w jaki sposób sama natura – bo to głównie ona musi się z tym problemem zmierzyć – go rozwiąże.

Nie demonizujmy jednak zjawiska. Prof. Kobyłecki przekonuje i uspokaja, że następstwa efektu cieplarnianego są światu nieobce i w dziejach ludzkości już do niego dochodziło, więc i teraz zapewne jakoś sobie z nim poradzi. To, że zjawisko powstaje w rezultacie nadmiernie zwiększającej się emisji CO₂ do atmosfery, jest nam, zwykłym śmiertelnikom, wiadome już od dłuższego czasu, gdyż takimi informacjami jesteśmy często zastraszani. Skutkiem rosnącej emisji dwutlenku węgla jest globalny wzrost temperatury na Ziemi, a co za tym idzie topnienie lodu na obu biegunach, co z kolei zakłóca ogólny bilans w jak dotychczas zrównoważonym (co też jest tylko kwestią względną) rozwoju świata zwierzęco-roślinnego.

Oczywiście, wzrost emisji CO₂ sam w sobie nie jest zjawiskiem pozytywnym, ale nie tylko ten gaz jest jedynym winowajcą, choć tylko jemu tę rolę się przypisuje. Do efektu przyczyniają się również i inne gazy cieplarniane, jak np.: para wodna, metan, sadza, freony, ozon, halon, podtlenek azotu i gazy przemysłowe. Profesor zwrócił także uwagę na fakt, że gdyby gazy cieplarniane nie spełniały funkcji „ocieplacza” atmosfery, to np. średnia temperatura roczna na naszym globie nie wynosiłaby przyjemnych -15°C a - 27°C, co już na pewno takie miłe nie byłoby.

Realnym i najskuteczniejszym jak dotąd antidotum na zwiększoną ilość CO₂ w atmosferze jest systematyczne zadrzewiane Ziemi, co będzie skutkować pochłanianiem tego gazu przez drzewostany. Innym rozwiązaniem są proponowane teorie „chomikowania” gazów cieplarnianych, np. w ziemi lub po prostu zmniejszenie ich emisji. Ale jak to pogodzić z prawami nachalnie rozwijającej się i wszechobecnej technologii, prawami handlu i ekonomii?

Słuchacze zafrapowani tematyką efektu cieplarnianego, zadawali gościowi pytania, z których wynikał jeden ważny wniosek. Efekt cieplarniany spowodował poważny dysonans w naturze i chęciach człowieka, który z jednej strony chciałby mieć ciastko i równocześnie chciałby je zjeść. A tak się nie da.